Sta jij altijd aan? Lees hier waarom je waarschijnlijk te bereikbaar bent, wat dat met je doet en hoe je er eenvoudig mee kunt stoppen.
Wanneer ben je te bereikbaar?
- Als je zowat iedere mail die je ontvangt binnen een uur leest (en het liefst ook beantwoordt)
- Als de meldingen van jouw smartphone je bijna direct naar je telefoon doen grijpen
- Als je merkt dat anderen van je verwachten dat je binnen een half uur reageert op chatberichten
- Als je toch maar even een bericht stuurt in die op hol geslagen groeps-chat, terwijl je je eigenlijk op iets heel anders probeert te concentreren
- Als jouw dag niet compleet is zonder een Facebook- of Instagram-check
- Als je lang niet altijd begrijpt wat er zo urgent is aan die notificatie van de nieuwssite die je volgt, maar je telkens toch even kijkt
- …. (moet ik nog verder gaan?) 😉
Waarom is het beter om af en toe uit te staan?
Feit: continu bereikbaar zijn – het gevoel hebben altijd aan te staan – is funest voor je creativiteit en je productiviteit.
Het is voor de mens schijnbaar erg belangrijk om te kunnen overschakelen van focus naar dagdromen en weer terug. Zonder deze mogelijkheid worden we dommer, minder creatief en dus minder productief.
Continu aan staan, belemmert je te dagdromen en te focussen. Alles wat je op een dag moet/wilt doen, zal daarom langer duren als je altijd ‘bezig’ bent met bereikbaar zijn.
Nog een feit: smartphones hebben op mensen een vergelijkbare aantrekkingskracht als gokmachines.
Je weet namelijk maar nooit of je zojuist een verrassend, informatief of belangrijk bericht hebt ontvangen, dus blijf je voortdurend checken. Dit heet variabele-ratiobekrachtiging.
Het voortdurend op je computer of smartphone kijken, lijkt verdacht veel op een verslaving of een obsessief-compulsieve stoornis.
Natuurlijk zal het zo’n vaart bij jou en mij niet lopen, maar toch.
Stop met heel de dag bereikbaar te zijn
Ben je onlangs nog weleens de deur uitgegaan zonder je smartphone op zak?Ik wel; het was hartstikke onhandig.
Halverwege de reis naar een opdrachtgever in een grote stad kwam ik erachter dat mijn telefoon nog thuis in de oplader zat. De paniek sloeg toe, ik zeg het maar gewoon eerlijk.
Want ten eerste had ik Google Maps willen gebruiken om me precies naar die ene doodlopende straat tussen al die eenrichtingswegen te leiden. Ten tweede was ik plots totaal niet bereikbaar voor andere klanten en erger nog: voor de kinderen.
Hoe moesten al die mensen de komende uren doorkomen zonder mijn continue bereikbaarheid?
Oké, even rustig
Het is geen interessant verhaal; alles kwam goed en niemand had me gemist. De wereld was niet vergaan en ikzelf ook niet.
Maar het zette me wel aan het denken. Al jaren veronderstelde ik dat mijn smartphone geen grote rol speelde in mijn leven.
Mijn telefoon was als een zakmes; handig om te hebben, maar zeker geen obsessie. Dacht ik…
Tot aan dat moment waarop mijn ‘zakmes’ dus thuis op de tv-kast lag en ik plotseling niet meer in verbinding stond met de hele wereld.
Kunnen jullie even zonder mij?
Toen kwam ik erachter dat ik inderdaad zo iemand was die alle mails binnen een uur las.
Ook was ik zo iemand die vervolgens het liefst meteen actie ondernam, om datgene wat zojuist gevraagd werd direct te verzorgen. Het maakte daarbij niet uit met wat voor waardevols ik eigenlijk bezig was.
Maar weet je, ik besefte op dat moment ook dat ik maar zelden werd gebeld. Heel urgent waren al die berichten in werkelijkheid niet.
De drukte kwam niet van anderen, die drukte maakte ik voor mezelf.
Sinds dat besef zet ik mezelf steeds vaker uit.
En dat werkt, het geeft zoveel lucht en tijd en rust!
Onbereikbaar zijn is een effectieve manier om langzamer te kunnen leven!
Natuurlijk ben ik niet helemaal onbereikbaar – wie me nodig heeft, kan me bellen – maar verder laat ik de wereld zelfstandig draaien.
En daar is de wereld heel goed in.
Blijkt dat ik al die tijd niet eens nodig was.
Hoe zet je jezelf uit?
Het is eigenlijk heel simpel om jezelf wat onbereikbaarder te maken. Het mooie is: daar lijdt niemand onder, terwijl jijzelf er baat bij hebt.
Onbereikbaar zijn geeft rust, het geeft ruimte voor anderen dingen, zoals dagdromen bijvoorbeeld. Heel nuttig, echt waar.
Doe eens een tijdje met me mee en stop met altijd bereikbaar te zijn:
- Begrijp dat je niet alles altijd metéén hoeft te weten.
Nieuws, nieuwtjes, vragen, opdrachten, grappige filmpjes… het kan allemaal wachten.
- Besef dat je anderen niet direct hoeft te antwoorden als ze een bericht sturen.
Je zou zelfs kunnen wachten tot je ze weer ziet en het dan rechtstreeks vertellen.
- Snap dat mensen je in noodgevallen altijd nog kunnen bellen.
- Zet alle meldingen uit.
Ja alle; of zet je telefoon in de stand waarin je alleen nog hoort als je gebeld wordt.
- Besluit op welke vaste tijdstippen je voortaan je berichten checkt en beantwoordt.
Bijvoorbeeld 2 x per dag je e-mail en chatberichten, 2 x per week de sociale media.
- Laat je telefoon de rest van de dag liggen.
Liefst uit het zicht.
Maak een zakmes van je smartphone!
Ja, maar wel een Zwitsers zakmes dan hè. Zo eentje dat zowat alles kan en toch totaal niet verslavend is.
Je telefoon is vanaf nu een handig stuk gereedschap. Je haalt ‘m alleen tevoorschijn als je ‘m nodig hebt. Niet om twaalf keer per uur te checken of er iets interessants op staat.
En let op: de truc is om echt onbereikbaar te zijn!
Je berichten niet lezen/beantwoorden is niet genoeg, je moet zelfs niet eens (willen) wéten of je berichten hebt ontvangen!
Hoe onbereikbaar durf jij te zijn?
Laat het me weten via een reactie hieronder, of stuur me een persoonlijk bericht. Jouw ervaringen helpen me bij het schrijven van mijn boek: Langzamer leven in 10 stappen.
Bedankt alvast!
Leuk artikel?
Dan is dit misschien ook iets voor jou:
Alle tips lezen? Klik hier
Een vriendin van me zei ooit: onbereikbaarheid is best interessant. Die woorden spoken door mijn hoofd als ik er buiten achter kom dat mijn telefoon binnen ligt. Nou ja dat is dan maar zo. En ik ben heel goed geworden in het negeren van toontjes en blieps. Als het echt belangrijk is, belt iemand wel en de wereld is nog steeds niet vergaan.
Haha! Zo is het, Elske!