Als student had ik pianoles in Tilburg. Twee keer per jaar werd er een voorspeelavond georganiseerd waarop wij, volwassen leerlingen, bij elkaar kwamen om elkaar te horen spelen.
Allemaal waren we een beetje zenuwachtig als onze naam werd genoemd, maar er was één man bij… die was niet zomaar een beetje zenuwachtig, die vond het ronduit verschrikkelijk om voor publiek te moeten spelen.
Zodra hij plaatsnam aan de piano sijpelde het zweet in straaltjes over zijn wangen en begonnen zijn armen en benen onbedaarlijk te trillen. Aan alles was te zien dat hij het vreselijk vond om daar te moeten zitten.
Lees verder “De weg van de minste weerstand: je beste bestemming!”