Minder doen, anders denken en meer bereiken
Wat als ik ziek word? Wie zorgt er dan voor mijn kinderen?
Wat als het werk stil blijft liggen? Hoe kom ik dan aan geld?
Dit zijn voorbeelden van vragen die lezers mij in de afgelopen periode hebben gemaild. Ik begrijp die vragen, stuk voor stuk zijn het reële zorgen. En toch wil ik je vandaag de tip geven om vanaf nu andere vragen aan jezelf te stellen.
Lees verder “Stel jezelf de juiste vragen”
Zolang ik me kan herinneren, raast er een woelige rusteloosheid door me heen. Lange tijd dacht ik dat die voortkwam uit een streven naar succes, uit mijn verlangen naar meer en mooiere resultaten. Maar in werkelijkheid is het me om iets heel anders te doen.
Lees verder “De sleutel naar echt succes”
Toen ik zeventien was, ontdekte ik de kracht van weerstand. Ik zat in de vijfde klas van de middelbare school. De lessen waren doorgaans oppervlakkig en weinig inspirerend, en ook met mijn klasgenoten voelde ik geen diepe connectie. Hoewel ik nergens buiten viel, hoorde ik tegelijkertijd ook nergens echt bij. School bood mij een omgeving waar ik niet wilde zijn.
Lees verder “Gebruik je rotgevoel als richtingaanwijzer”
In m’n boek, op een van de laatste pagina’s, vertel ik over mijn dromen voor de toekomst:
Ik maak mijn dromen waar, telkens opnieuw. Ik ben van plan om verder te groeien en dit boek is daar het bewijs van. Ik wil mijn eigen boeken schrijven en de verhalen vertellen die me ‘s nachts wakker houden. Ik weet zeker dat ik mijn nieuwe dromen ook kan laten uitkomen. Het voelt heerlijk om uit te groeien tot wie ik het liefst ben.
Toen ik dit schreef, had ik er alle vertrouwen in dat de publicatie van mijn boek het makkelijker zou maken om de verhalenverteller te worden die ik diep vanbinnen altijd al was.
Maar man man, wat heb ik geworsteld de afgelopen maanden.
Lees verder “Leven vanuit inspiratie”
Als student had ik pianoles in Tilburg. Twee keer per jaar werd er een voorspeelavond georganiseerd waarop wij, volwassen leerlingen, bij elkaar kwamen om elkaar te horen spelen. Allemaal waren we een beetje zenuwachtig als onze naam werd genoemd, maar er was één man bij… die vond het ronduit verschrikkelijk!
Zodra hij plaatsnam aan de piano sijpelde het zweet in straaltjes over zijn wangen. Zijn armen en benen trilden onbedaarlijk en zijn gepijnigde blik sprak boekdelen. Maar hij bleef meedoen, keer op keer. Op een avond vroeg ik hem: ‘Waarom doe je dit?’ Hij antwoordde: ‘Omdat ik vind dat ik het moet kunnen. Ik wil niet kiezen voor de weg van de minste weerstand’.
Lees verder “Hoera voor de weg van de minste weerstand!”