Ik vind mijn werk als schrijver zó leuk dat het vaak voelt of ik hele dagen mijn hobby uitoefen. Zoveel plezier beleef ik aan het schrijven, dat soms als iemand me vraagt wat voor werk ik doe, ik in eerste instantie geneigd ben te zeggen ‘ik werk niet’.
Toch is schrijven pas vijf jaar mijn werk. Voor die tijd verlangde ik er vooral naar om te schrijven, maar iets hield me tegen bij het verwezenlijken van mijn droom. Juist ja, angst.
Lees hier hoe ik op een dag mijn angst succesvol overboord schopte en eindelijk schrijver werd.
Schrijver… toch?
Ik ben schrijver, altijd al geweest. Hoewel… tot een jaar of vijf geleden kon ik vooral erg goed dromen van een schrijversleven. Ik hield enorm van verhalen schrijven en ik deed dat ook best regelmatig. Ik schreef als het zo uitkwam, maar dat was lang niet zo vaak als ik eigenlijk wilde.
Oeh, best een beetje eng
Iets hield me tegen en dat iets was mijn eigen angst. Ik was bang om mijn droom na te jagen. Want wat als ik keihard zou mislukken? Dan had ik geen droom meer, dan zou ik mezelf verliezen, want van kinds af aan voelde ik al dat ik moest schrijven.
Misschien later
Elke keer als het schrijverschap dichterbij dreigde te komen, maakte ik een omtrekkende beweging. Ik verzon redenen om er niet voluit voor te gaan. Mijn verwachtingen van het schrijven waren zo hoog dat ik alleen maar teleurgesteld zou kunnen worden, zo dacht ik.
Zo kan ik niet verder
Gelukkig was mijn verlangen hardnekkig. Op een bepaald moment moest ik de waarheid onder ogen zien.
‘Hoe leef ik verder?’ vroeg ik me op een ochtend af. ‘Snakkend en dromend? Of waag ik de stap en zie ik wel wat ervan komt?’
Geen dromer maar doener!
Natuurlijk ging ik voor het laatste. Ik besloot alle ballast overboord te gooien en simpelweg te beginnen. Ik veranderde van een dromer in een doener. Ik gaf mijn angst niet langer de kans om me lam te leggen. Dat lukte door heel concreet de zelf-sabotage aan te pakken die al jaren tussen mij en mijn droom in stond.
Dit was ervoor nodig
Schrijven kreeg een plaatsje op de voorgrond, het werd een prioriteit. Wilde ik aan deze prioriteit toekomen, dan moest ik anders leren denken!
Van deze ballast nam ik afscheid op de dag dat schrijven een prioriteit werd:
* Ik verjoeg de gedachte dat schrijven kinderachtig is, een ijdele droom zonder realistisch toekomstperspectief.
* Daarvoor in de plaats plantte ik de gedachte dat schrijven mijn werk is, nuttig en verantwoord.
* Voortaan maakte ik me zo min mogelijk zorgen om geld, werk, de kinderen, verwachtingen enzovoort, zodat er ruimte ontstond voor inspiratie.
* Ik vulde mijn hoofd niet langer met gedachten over anderen.
* Ook het streven naar erkenning gaf ik zo goed mogelijk op. Als je zelf voelt dat het klopt wat je doet, dan is het namelijk minder belangrijk wat anderen van je vinden. Fijn inzicht!
* Het huishouden verdween van mijn prioriteitenlijstje. Ja, verdween.
(Hoe dat toch redelijk goed blijft gaan, leg ik nog weleens uit)
* Ieder zweempje schuldgevoel (omdat ik mijn dagen ging vullen met mijn hobby) probeerde ik buiten de deur te houden.
* Ik koos ervoor me niet bij anderen te verantwoorden voor mijn keuze.
* Uitstelgedrag pakte ik kranig aan. Voortaan zocht ik geen taken meer uit de hoek, maar begon ik iedere ochtend met schrijven.
Schrijven is mijn vak
Ik praatte met niemand over deze nieuwe modus, maar ik hield me er wel aan. Voortaan schreef ik op vaste tijden, zonder me daar schuldig om te voelen. Zodra ik leerde om niet te dromen maar te doen, kreeg ik succes. Nu ben ik de schrijver die ik me voelde. Tegenwoordig is schrijven mijn vak, mijn werk.
Mijn manier, de goede manier
Ik realiseer me hoe ver ik inmiddels al gekomen ben en ik geniet van ieder moment, van ieder stapje in dit wonderlijke traject. Want dit is voor mij de enige goede manier, het is mijn manier.
Iedere seconde van de rest van mijn leven staat in het teken van mijn passie en daarom is ieder moment – iedere situatie, omstandigheid en ontmoeting, iedere emotie – waardevol. Dat weet ik, dat voel ik, dat maakt me dankbaar.
Strijd voor je prioriteit!
En zo klopt het dus allemaal, omdat ik op een dag koos voor mijn prioriteiten. Natuurlijk voer ik nog iedere dag een strijd om die prioriteiten daadwerkelijk voorrang te kunnen geven. Mensen en situaties, zelfs mijn eigen gedachten proberen me er regelmatig vanaf te leiden.
Maar ik weet dat die strijd erbij hoort. Met deze worsteling zorg ik voor vooruitgang. Als ik die strijd niet aan zou gaan, dan was ik al gauw weer terug bij af, in een leven waarin het meeste voor mij bepaald werd.
Word jij een doener in plaats van een dromer?
Zorg dat je weet wat je prioriteiten zijn! Geef ze voorrang, altijd. Kun je wat hulp gebruiken bij het bepalen van je prioriteiten? Lees dan dit artikel even.
En laat je prioriteiten niet tegenwerken door je eigen angst. Bedenk hoe je jouw angst een rake schop onder zijn kont kan geven. Wat is er voor nodig om jouw droom een kans te geven? In welke modus moet jij jezelf zien te krijgen?
Word een doener in plaats van een dromer!
ONTVANG JIJ MIJN NIEUWSBRIEF AL?
Nee?
Vul snel je e-mailadres in, dan krijg je iedere vrijdagmiddag een stukje vertraging in je inbox. Als bonus ontvang je direct het e-book: De kortste route naar een langzamer leven. Helemaal gratis!
Je gegevens zijn veilig bij mij. Lees hier mijn privacyverklaring.