De challenge is volbracht: ik heb 21 dagen aaneengesloten niet geklaagd.
Het armbandje is inmiddels tot op de draad versleten, dat zegt genoeg over de tijd die ik ervoor nodig heb gehad. Negen weken en drie dagen, om precies te zijn.
Het was een uitdaging en ik ben dan ook regelmatig in de fout gegaan.
Lees hier een kort verslag.
Het was een echte eyeopener, deze challenge
Vooral in het begin heb ik het bandje om de paar dagen moeten wisselen, omdat ik regelmatig betrapt werd op klagen. Mijn gemopper ging vooral over mensen, dat vond ik nog de meest onaangename confrontatie. Blijkbaar had ik een mening over hoe andere mensen zich zouden moeten gedragen en verkondigde ik die mening hardop.
Hm.
Afgekickt van het binge-klagen
Na een paar weken ging ik gelukkig aanzienlijk minder klagen. Ik hield het steeds langer vol en met alsmaar minder moeite. Het enige nadeel daarvan was wel, dat het extra zeer deed als ik het bandje dan toch weer moest verwisselen en opnieuw moest beginnen.
Eén keer was ik al achttien dagen onderweg toen mijn kinderen me subtiel (ahum) lieten weten dat ik opnieuw in de fout ging. Auw.
Hoewel het een opluchting is dat ik de challenge eindelijk heb afgerond, hoop ik wel dat deze periode me voorgoed van het ‘binge-klagen’ heeft afgeholpen. Minder klagen, is meer blijheid.
Uit het logboek…
Ik deel graag wat passages uit mijn logboek met je. Een paar dingen die ik gaandeweg opschreef tijdens deze 21-dagen-niet-klagen-challenge:
Dag 9: “Als je jezelf niet toestaat om te klagen, leer je anders naar de wereld om je heen te kijken. Overal waar ik negativiteit tegenkom – bij mezelf of anderen – moet ik nu op zoek naar een positief aspect van dezelfde situatie. Een gesprek dat de klaagkant op gaat, kun je niet zomaar stilleggen door schaapachtig je mond te houden. En dus leer ik een wat kleurigere bijdrage te leveren aan klaagzangen van anderen. Lastig hoor! Want ik wil niet overkomen als een suf orakel en ik wil alleen oprechte opmerkingen maken.
Een manier die goed werkt, is door te zeggen: ‘Ja, dat is vreemd inderdaad, maar weet je wat ik óók zag?’ En dan iets positiefs te benadrukken. Op die manier worden we allebei een beetje minder kritisch en daardoor vrolijker.”
Dag 14: “Serieus, in elke klaagwaardige omstandigheid is iets positiefs te vinden. Niet gekunsteld, maar oprecht. Dat is zo’n toffe ervaring! Doordat ik niet wil klagen, stap ik langzaam uit de het-leven-is-een-strijd-modus en begin ik het mooie, het lieve en het wonderlijke in alles te herkennen. Dit wil ik niet meer kwijt!”
Dag 18: “Als je klaagt, geef je je energie en aandacht aan dat wat je niet prettig vindt. Daar waar je je aandacht op richt, dat groeit. Door te klagen, groeit dus die negatieve situatie, je maakt datgene wat niet naar je zin is juist groter en belangrijker. Precies verkeerd.”
Dag 42: “Ik begin steeds beter te begrijpen dat klagen nooit nodig is. Soms lijkt het nodig, omdat je zo vol bent van iets, dat je het met iemand moet delen voordat je het los kunt laten. Dat kan, delen kan, iets vertellen is niet per se klagen.
Als je zegt: ‘Ik moet even kwijt wat er zojuist gebeurde, want het heeft me enorm gekwetst. Voortaan laat ik dit niet meer gebeuren, dan pak ik meteen mijn tas en stap ik op’, dan vertel je waar je mee zit en hoe je dit gaat oplossen. Dat is geen klagen, dat is groeien.
Dag 54: “Klagen trekt klagers aan. Met sommige mensen had ik vóór de challenge doorgaans negatieve klaag-gesprekken. Nu ik gestopt ben met klagen, vallen de gesprekken met deze mensen stil. Ik begrijp inmiddels dat er mensen zijn die graag willen klagen, het is hun manier van leven en dat is hun goed recht. Deze klagers zijn inmiddels bij mij wat minder in beeld, merk ik. Ze zijn afgehaakt en dat is prima. No hard feelings, ieder gaat nu op een heel natuurlijke manier meer zijn eigen weg.
De keren dat we elkaar toch weer spreken, zijn nu een stuk gezelliger en positiever. En korter, want klagen blijkt een soort verslaving, een hardnekkige gewoonte.
Dag 66 (laatste dag): “Als je compleet wilt stoppen met klagen, vergt dat een hoop flexibiliteit van je. Als je onverwachte dingen leert omarmen, dan is er minder reden om te klagen. Helemaal nooit klagen, dat is onmogelijk. Voor mij in ieder geval.
Wat mij heeft geholpen om de challenge te volbrengen, is het bijstellen van mijn verwachtingen. Onbewust verwacht ik veel van anderen en van mezelf.
Als ik weet dat Yorick ’s avonds rustig de tijd neemt om te douchen en om te kleden, hoe realistisch is het dan om telkens toch weer te verwachten dat hij binnen een kwartier in bed zal liggen? Of om te denken dat we binnen drie minuten in de auto zullen zitten als ik roep ‘Kom jongens we gaan!’, terwijl de kinderen nog volop met een spel bezig zijn?
Hoe meer verwachtingen, des te meer teleurstellingen en dus redenen om te willen klagen. Weg met verwachtingen!”
Zou jij het kunnen, 21 dagen niet klagen?
