Afgelopen donderdag had ik een hele ochtend voor mezelf, zonder afspraken en zonder andere mensen in huis. Dat is een zeldzaamheid, dus ik verheugde me erop. Mijn plan was om heerlijk ongestoord en ongehaast te schrijven aan het verhaal waaraan ik bezig ben. Misschien kon ik ook nog wat pianospelen en nieuwe snaren op m’n gitaar zetten.
Om 7.00 uur bleek dat er geen treinen reden vanaf station Gilze-Rijen, waardoor onze jongens een vervoerprobleempje hadden. Daarom bracht ik eerst de ene naar Breda en later de andere naar Tilburg.
Mijn kostbare tijd, zomaar weg
Onderweg naar Breda rekende ik het uit; deze ritjes snoepten alles bij elkaar zo’n drie uur van mijn ochtend af (aangezien er wat tijd zat tussen het vertrek). Drie uur van mijn kostbare tijd, zomaar weg. Dat voelde niet goed. Het voelde als een klein verlies van mezelf…
Tot ik me iets realiseerde, namelijk:
Dit is óók mijn tijd
Dit is ook mijn tijd, álle tijd is mijn tijd. Ook deze ritjes als taximoeder zijn mijn eigen tijd. Ik verlies niks, want dit is net zo goed mijn eigen tijd.
Als ik met mijn aandacht hier in de auto ben, met mijn zoons, zonder haast en zonder me te verzetten tegen het verloop van dit moment, van deze dag, dan ben ik precies waar ik moet zijn. Dan hoef ik nergens anders te zijn dan hier, dan hoef ik niets anders te doen dan datgene waarmee ik nu bezig ben.
Alle tijd is mijn tijd
En dat geldt dus altijd! Alle tijd die ik heb, is mijn tijd. Zodra ik stop met ‘het anders te willen’, ben ik precies op de juiste plek op het juiste moment. Dan is niks meer zonde van mijn tijd, dan hoeven de omstandigheden niet meer ideaal te zijn voordat iets voelt als tijd voor mezelf. Dan is ieder moment, wat er ook gebeurt, tijd voor mezelf.
Dat vind ik een fijne gedachte!
