Ken je dat gevoel, dat de dagen voorbijvliegen zonder dat je er zelf echt bij bent? Alsof je de film van je eigen leven kijkt, maar dan op dubbele snelheid. En ergens halverwege de dag vraag je je af waarom je zo uitgeput bent…
Soms lijkt het alsof de wereld een wedstrijd is. Wie het snelst beweegt of de meeste ballen in de lucht houdt, krijgt de trofee: een hoofd vol ruis en een lijf vol stress.
Waar zit de pauzeknop?
Wat zou er gebeuren als je het leven niet meer perfect probeert te plannen? Als je ruimte zou maken tussen gedachten, tussen afspraken? Als je zou onderzoeken wie je bent wanneer je even niks probeert te bereiken?
