Als student had ik pianoles in Tilburg. Twee keer per jaar werd er een voorspeelavond georganiseerd waarop wij, volwassen leerlingen, bij elkaar kwamen om elkaar te horen spelen. Allemaal waren we een beetje zenuwachtig als onze naam werd genoemd, maar er was één man bij… die vond het ronduit verschrikkelijk!
Zodra hij plaatsnam aan de piano sijpelde het zweet in straaltjes over zijn wangen. Zijn armen en benen trilden onbedaarlijk en zijn gepijnigde blik sprak boekdelen. Maar hij bleef meedoen, keer op keer. Op een avond vroeg ik hem: ‘Waarom doe je dit?’ Hij antwoordde: ‘Omdat ik vind dat ik het moet kunnen. Ik wil niet kiezen voor de weg van de minste weerstand’.
Hoe moeizamer het pad ernaartoe, des te belangrijker het uiteindelijke resultaat. Dat beloven wij mensen elkaar. Het is een gangbare overtuiging: met vechten en doorzetten bereik je iets. De top, hopelijk. Mensen die daarentegen kiezen voor de weg van de minste weerstand zullen hopeloos mislukken.
Waarom vertellen we elkaar deze onzin? Vijf jaar geleden heb ik het roer omgegooid: ik kies sinds die tijd structureel voor de weg van de minste weerstand. Misschien denk je nu dat ik iedere dag in mijn pyjama op de bank lig en bakken ijs leeglepel bij mijn favoriete serie. Nou, zo’n dag zou bij mij enorm veel weerstand oproepen. Dat is dus duidelijk niet de route die ik moet kiezen.
De weg van de minste weerstand stuwt me met kracht vooruit. Natuurlijk kom ik overal op die weg hobbels en hindernissen tegen. Maar dat is iets anders dan weerstand. Hindernissen komen van buitenaf op mijn pad, weerstand voel ik van binnenuit. Hobbels zijn er om overheen te klimmen, weerstand is iets wat ik uit de weg wil gaan.
Mijn gevoel vertelt me precies welke kant ik niet op moet. Duidelijke weerstand voel ik bijvoorbeeld in de volgende situaties:
Als ik mijn dagen vul met bezigheden waarin ik niet geloof
Als ik boosheid voel over iets waaraan ik niets kan veranderen
Als ik ergens naar verlang, maar er niet op vertrouw dat ik het ooit zal krijgen
Als ik ergens anders wil zijn dan ik nu ben
Deze weerstand beschouw ik als signaal dat ik op het verkeerde pad zit. Weerstand werkt dus prima als richtingaanwijzer. Ik voel dat er iets moet veranderen en neem een andere route. Wat ik bewust niet meer doe, is de weerstand de kans geven om te groeien en bloeien. Ik ga weerstand niet te lijf, ik ga het gevecht niet aan, ik ga het zo snel mogelijk uit de weg.
Welke weg kies jij?
Probeer je eens bewust te zijn van de weerstand die je voelt. Probeer te ontdekken wat je kunt veranderen om je ervan te bevrijden. De weg van de minste weerstand is de weg die het beste bij jou past, waar je blij van wordt en waar je de beste resultaten mee kunt behalen.
Jouw gevoel vertelt je welke weg je het beste kunt volgen. Het heeft een reden dat sommige bezigheden fijner aanvoelen dan andere. En dat de ene persoon je blijer maakt dan de andere. Het is de weg van de minste weerstand die jou brengt waar je thuishoort.
