Al een paar keer heb ik iets wat me volledig aan het hart ging, iets wat echt waardevol voor me was, plotseling opgegeven. En weet je wat? Hoe moeilijk het op dat moment ook was, in alle gevallen bleek dat een uitstekende keuze.
Ik denk bijvoorbeeld aan toen ik voortijdig stopte als gemeenteraadslid, nu ruim vijf jaar geleden. Politiek heeft mij altijd weten te boeien. Ik hou van het spel en van het samenzijn met bevlogen mensen die bereid zijn te vechten voor hun idealen. Na wat oefenjaren in de studentenpolitiek voelde ik me – als echte sociaaldemocraat – helemaal thuis bij de PvdA.
Toen de gemeentepolitiek op mijn pad kwam, dompelde ik me hier met hart en ziel in onder. Al snel werd ik secretaris van het afdelingsbestuur en lid van de steunfractie. Overal was ik bij, want alles vond ik leuk en interessant. Ik leerde hoe het spel werkte, ontdekte dat ik mensen kon meenemen in mijn gedachtegang en op die manier kon overtuigen.
Uiteindelijk mocht ik als gemeenteraadslid aan de slag. Ik voelde me als een vis in het water. Het zoeken naar oplossingen voor onze eigen gemeente, het discussiëren met de andere raadsleden en de wethouders, alle bijeenkomsten en zelfs het lezen van de raadstukken, ik genoot ervan. Politiek en ik, dat klopte helemaal.
En toch stopte ik op 18 maart 2013, een jaar voordat de termijn zou eindigen. Niet omdat ik het niet leuk meer vond of omdat ik het te druk met andere zaken had, maar omdat het binnen onze eigen partij totaal niet meer liep.
Mensen maakten het zichzelf en elkaar zó moeilijk dat we al geruime tijd niet meer tot de essentie kwamen. De inhoud moest het telkens afleggen tegen persoonlijke vetes en eigenbelang.
En hoewel het me lukte om zelf buiten dit gevecht te blijven, kon ik me op een zeker moment niet meer geven aan deze groep mensen, aan een ideaal dat alleen nog in het verkiezingsprogramma bestond.
Ik had inmiddels maandenlang mijn eigen strijd geleverd om escalatie binnen de partij te voorkomen, maar zonder resultaat. Het onderwerp van mijn passie bleek een dood paard te zijn geworden.
Dus hoe waardevol de gemeenteraad ook voor me was en hoe betrokken ik me er nog altijd bij voelde, toch besloot ik de boel de boel te laten en stuurde mijn ontslagbrief naar de burgemeester. Zomaar opeens.
Toegegeven, ik was er oprecht verdrietig over. Ik verloor met het afscheid van de politiek een stukje van mijn identiteit. Daarbij knaagde het schuldgevoel aan me; had ik te snel opgegeven? Want hoe bestond het dat we dit niet hadden kunnen oplossen met elkaar?
Maar het besluit om te stoppen heeft me uiteindelijk de waardevolste les gebracht die ik aan die tijd heb overgehouden. En die les is: kies je strijd!
Kies je strijd!
Waar wil jij je over opwinden?
- De lange rij bij de kassa?
- Die hondendrol precies voor jouw oprit?
- Een ruzie tussen mensen, die op geen enkele manier door jou opgelost zal kunnen worden?
Nee, natuurlijk niet!
Wat je moet beseffen, als je je druk maakt om iets of als je je boos, verdrietig of strijdlustig voelt, is dit: je kunt jouw energie maar één keer besteden.
Strijd dus niet voor dingen die:
- (in het grotere geheel) helemaal niet zo belangrijk zijn
- of die nergens toe zullen leiden, al doe je nog zo je best
Verspil jij je kracht aan iets onbelangrijks? Of zet jij al je mogelijkheden in om te blijven trekken aan een dood paard?
Niet doen! Dat is wat ik je wil zeggen vandaag: doe het niet. Vecht niet voor/tegen iets wat jouw energie niet verdient.
Kies daarentegen vol overtuiging voor waar je wél voor wilt vechten en ga er dan helemaal voor. Kies voor de strijd die wel de moeite waard is.
LEUK ARTIKEL?
Als je voortaan al mijn berichten wilt lezen, meld je dan nu aan voor de gratis nieuwsbrief. Als bonus krijg je direct het gratis e-book: De kortste route naar een langzamer leven!
Dank je wel Yvonne voor deze blog! Ik kan er iets mee in mijn leven!
Wat fijn om te horen, Anja! 👍