Herken je dit?
Je merkt dat je toe bent aan een pauze, dus je denkt: Zo, nu eerst maar eens lekker een kop thee! Of koffie natuurlijk. Maar als de kop eenmaal dampend op tafel staat… vergeet je pauze te nemen.
Doe jij dit ook? Ikzelf heb een nogal vreemde thee-gewoonte ontwikkeld. Het begint veelbelovend: stoppen met werken, water koken, thee erin, me ondertussen verheugen op een klein rustmomentje. Maar als de thee klaar is en ik dus aan mijn pauze kan beginnen… loop ik wég. Ik kijk naar de kop thee en denk: direct, écht zodadelijk!
Vervolgens verdwijn ik in een soort mini-cycloon van bezigheden die opeens heel dringend lijken: een berichtje dat op antwoord wacht, een half afgemaakt idee dat ineens nú verder uitgewerkt wil worden, een verdwaald ontbijtbord dat in de vaatwasser moet…
Jammer!
Dus daar sta ik dan, een uur later, met een kop thee in mijn handen waarvan de temperatuur het best valt te omschrijven als: jammer.
En om het nog wat treuriger te maken… áls ik dan eindelijk drink, doe ik dat alsof ik word betaald per slok. Gewoon hup, thee naar binnen. Niks even bijkomen, niks rustmomentje, maar grote slokken, functioneel en gehaast, alsof ik mijn gemiste pauze alsnog wil inhalen.
Maar het kan anders
Afgelopen maandag stond ik weer met zo’n kop koude thee in mijn handen, toen het opeens tot me doordrong: dit is niet langzamer leven. Thee zetten is niet hetzelfde als pauze nemen. En dus probeer ik sindsdien iets anders.
Wat ik doe?
Ik wissel de volgorde om.
Niet: thee zetten en dan rust nemen.
Maar: eerst een rustmoment inlassen en dán pas thee zetten.
Voel ik nu dat ik toe ben aan een kop thee (lees: een pauze), dan ren ik niet meteen naar de waterkoker, maar ga ik eerst even rustig zitten. Ik neem een paar minuten de tijd om mijn hoofd en lichaam weer aan elkaar voor te stellen. Ik wacht tot mijn ademhaling ontspant, mijn hoofd wat leger wordt en mijn schouders iets zakken. Pas dan sta ik op om thee te zetten.
Het gevolg?
Mijn thee blijft vaker warm en ik drink ‘m rustiger, met kleine slokjes. Maar de echte winst is natuurlijk dat ik nu kalm genoeg ben om mezelf een pauze te gunnen, om te voelen wat mijn lichaam en mijn hoofd op zo’n moment nodig hebben.
Ik dacht dat het de thee was die mij de rust zou brengen die ik nodig had, maar in werkelijkheid moest ik eerst rustig genoeg zijn om de thee te kunnen drinken.
Misschien begint vertragen wel zó? Met leren luisteren naar de kleine signalen die ons iets duidelijk proberen te maken. Een kop thee die koud wordt, schouders die vastzitten, een vervelende gedachte die blijdschap overstemt… Het zijn geen mislukkingen, het zijn fluisteringen van ons binnenste. Hoe vaker we die fluisteringen opmerken, hoe minder we onszelf voorbijlopen.
GOED NIEUWS!
Wil je meer lezen over hoe je je leven kunt vertragen en hoe je je vaker goed kunt voelen? Dat kan! DEEL 2 van de LANGZAMER LEVEN SERIE is vanaf nu overal verkrijgbaar!
Zoek je nog een liefdevol decembercadeautje?
Geef Laat mij maar gewoon gelukkig zijn aan iemand die je alle geluk van de wereld gunt, of geef het aan jezelf.
Als je het boek rechtstreeks via mij bestelt, krijg je tijdelijk een ansichtkaarten-set en een werkboekje erbij. OP=OP!
Stuur me snel een mail, dan zorg ik dat je pakketje op tijd bij je is!
